بی خبر

می گویم ؛- می ترسم از این تکرار ... آیا دوباره همه دردها را تجربه خواهم کرد؟می گوید؛- نترس ، تکرار می شود و هربار دردناک تر از قبل ، کمی شجاع باش،تو که از درد نمی ترسی؟می گویم؛- راستش را بگویم ؟ الان از هر چیزی می ترسم ، مثل سگی کتک خورده ،چوب را که می بینم فرار می کنم...می گوید؛- می فهمم...می گویم؛- نه محال است بفهمی ! باور نمی کنم در این عالم کسی رنج ودرد دیگری را بفهمد ...می گوید؛ - پس با این حساب ،چه می شود کرد ؟ آخرش چه می شود؟می گویم؛- عاشق می شویم، رنج می بریم ،خطاها را تکرار می کنیم و هیچ گریزی از این گیر افتادن ها نداریم ...اما این بار می خواهم پنهان شوم ، گم و گور ،یک عاشق ناپیدا ،ناشناس،تا دلت بخواهد کوچه و پس کوچه و نقاب در این شهر هست...نگاهم می کند ،اما هیچ چیز نمی گوید... بی خبر...

می گویی؛- نیستی!با حواس پرتی می گویم؛- هستم...می گویی؛- مدتهاست که ندیدمت...نگاهت می کنم ، تازه فهمیده ام که انگار چیزی پرسیده ای ؛- نمی دانم ،شاید هم نبودم...می خندی؛- کجایی؟آه می کشم...- همین جا ، اما می دانی، یک جور غریبی اندوه گریبانم را گرفته ،لعنتی ،رها نمی کند ،گویا خبر مرگ عزیزی را شنیده ام ...باز هم می خندی؛- چه می گویی ؟می گویم ؛- نمی دانم ،مگر چه گفتم ؟می گویی ؛- گفتی ،دلتنگی ،حرف تازه ای بگو ،دلتنگی که تازه نیست...باز هم بی هوا بی آن که شنیده باشم چه گفتی ، زیر لب می گویم؛- دلتنگم و هیچ دیدار و هیچ عشقی این اندوه را از دلم دور نمی کند، شاید باید خودم دور شوم او مرا رها نمی کند ...کاش می شد ،یک شب به خیابان بزنم ،تا صبح راه بروم و صبح خودم را گم شده میان کوچه ها و خیابان های شهر پیدا کنم ،دلم می خواهد همانجا گم شده بمانم ، راه خانه ام را گم کنم ... شاید آن وقت این دلتنگی دست از سرم بردارد ... بی خبر...

می پرسی ؛- عشق از سرت پرید؟می گویم؛- نمی پرد ،دست عافیت از دامن دل دورباد...دلخور می گویی؛- دیگر بال بال نمی زنی...می گویم؛- هنوز بال بال می زنم، تو نمی بینی...می گویی؛- آرام شده ای...می گویم؛- آرام شده ام ،اما هنوز همان مرغِ نیم بسملِ عاشق ام، مهم نیست عاشق چه کسی یا چه چیزی ،مهم عشق است که هنوز در وجودم جاری است...***مرغ نیم بسمل/ مرغی که کامل ذبح نمی شود و هنوز قصاب بسم الله نگفته ،سربریده می شود بی خبر...